hoşçakal

çok kalabalık. öyle hızlı bir değişim döngüsündeyiz ki o kadar olur. beyin amcıklamalarımı taşıyamadığım zamanlar oluyor benim de. geçmiş zamanlardan güzel anılar çıkarmaya çalışmıyorum hiç. belki çok güzel anılar sahiplenmişimdir ama anılara bağlı bir hayat pek hayat sayılmaz üstad cantona'nın da söylediği gibi. yine de birkaç saniyeliğine de olsa kendimi bütün bu oyunların dışına attığımda, çocukluğundan fazlasıyla alacaklı bir ihtiyar gibi hissediyorum. çakmak cebimde daha fazla yer kaldı mı bilmiyorum. ama galiba hayal kırıklığı için her yerde, her zaman yeteri kadar yer var.

medeniyet tarihi diyorum sürekli bugünlerde. yürüdüğüm yollara kimin balgam attığını merak ediyorum bu tüm insanlık tarihi boyunca. hatalarına yamalar arayan mızmız bir çocuk gibiyim bu aralar. bu aralar bir sürü şey gibiyim. tüm mızmızlığıma rağmen bunu kabul etmek zorundayım.

yağmur falan yağıyor bazen. artık romantik gelmiyor. ıslanıyorsun işte. havalar iyi değil. ürkmüş kaplumbağalar var hani. kabuğundan dışarı çıkmayan. kabuğum kırılırsa ne yaparım?

galiba ilk kez kendimi bu kadar ele veren bir şeyler yazıyorum. yani illa ki yazmışımdır da kimseyle paylaşmadım bugüne kadar. bazı maskeler bazı zamanlarda ibnelik yaratıp kaçıyorlar. doğru kelimenin ne olduğunu ben de bilmiyorum. doğru bir kelime olup olmadığından da emin değilim.

tanımadığım insanları sevme eğilimim bitti bitecek. tanıdıklarım o kadar kırdı yani umutlarımı. saniyeler yüzünden belki yılları harcayan bir ırk olan insan ırkını onun bir parçası olmama rağmen ne kadar sevebilirim bilmiyorum. belki de sorun onun bir parçası olmam. bunca ağlaklığın altında belki tam bir orospu çocuğu yatıyordur. kendimden bahsediyorum yani. belki bütün bu sıkıcı ruh hali kendi imalatımdır. bu yazı yazma meselesi çok üzdü beni. şair de demiş ya sanki çocukluğuma doğru yaşlanıyorum. galiba takip eden birkaç insan var yazdıklarımı. sevdiklerinden mi can sıkıntısından mı bilmiyorum. benim şimdi alacaklarım var biliyorum. bundan eminim. muhtemelen vereceklerim de var. hesap hiç kapanmaz ya azıcık da olsa dengeyi sağlayana kadar susuyorum. yazı falan da yazmıyorum.

dünya için görünmez, benim için büyük bir adım. kalbi kırılan kim kaldıysa kusuruma bakmasın. çünkü bakmaya başlarsa, saymakla bitiremez.